Шэкспір Уільям
«Санэты»

Хто з-пад шчаслівай зоркі мае лёс,

Той ганарыцца тытуламі можа.

А мне любоў для шчасця ён прынёс,

З ёй самы большы ў свеце я вяльможа.

Нібыта кветкі ў сонечным святле,

Ля ўладара красуюць фаварыты.

А згасне сонца ў вечаровай мгле,

Нахмурыцца ўладар — і ўсе забыты.

Меў ваявода мноства перамог,

Яго імя гучала, як малітва.

Калі ж апошняй дасягнуць не мог —

Забыты ён са славаю ўсіх бітваў.

Маіх заслуг ніхто ніяк не здыме:

Любіў, люблю і буду век любімы.

Майго кахання пан! Як твой васал,

Бязмежна вартасцям тваім адданы,

Пісьмовае пасольства я паслаў,

Хоць без дасціпнасці, але з пашанай.

На жаль, прыдатных слоў я не знайшоў,

Каб выканаць пачуцці-летуценні.

Прымі ж маіх гаротнікаў паслоў

І апрані душы сваёй адзеннем.

Магчыма, зоркі, што кіруюць мной,

Вядуць мяне у край нязнаны свету,

Сваёю прамяністаю красой

Маю адзначаць і аздобяць мэту.

Тады і я прызнаюся у тым,

Як шчыра мной ты заўсягды любім.

У цяжкай стоме я шукаю ложак,

Каб супачыць і целам