Шэкспір Уільям
«Санэты»

Мне без цябе ўсё нежывым здаецца.

Пасля разлукі — зрок мой стаў у сэрцы,

А вочы быццам як чужыя мне.

І ўсё, што можа мне цяпер сустрэцца,

Мяне нераспазнаным абміне.

Нібы відушчы і сляпы нібыта,

Глядзіць на свет збянтэжаны пагляд,

Забыты кветкі, птушкі ўсе забыты,

А ува ўсім твой вобраз вінават.

Якія б дзе я рэчы ні пабачыў, -

Усё з тваёй нітуюцца красой.

Варона крача, галубок заплача,

Застогне мора — ўсюды вобраз твой!

Табою поўны, я не здольны цяміць

Таго, што звыш мая прыносіць памяць.

Няўжо, хвалой тваёю увянчаны,

Атруты царскай — лёстак — выпіў я?

Ці чараўніцтва талент надзвычайны

Дала на долю мне любоў мая?

Дакуль сягнуць яго праменне можа,

Стварае ён узоры пекнаты.

З істот пачварных ангелаў прыгожых

Стварыць ён можа — гэтакіх, як ты.

Праўдзіва першая прычына — лёсткі,

І розум прагна трунак гэты п'е.

А вочы келіх наліваюць порстка —

Яму да смаку і самім сабе.

Калі атрута — лёс даруе грэх ім,