Шэкспір Уільям
«Санэты»

Калі пачне у жылах стынуць кроў,

Яна праз сына запалае зноў.

У люстра глянь на вобраз дзіўны свой,

Скажы яму стварыць такі ж, як гэты.

Абразіш свет, спазніўшыся сяўбой,

Благаславіць не здолеўшы кабеты.

Якой красуні люба не было б,

Каб ты ўзараў нявораныя гоні?

Які б дзівак на звод павёў свой род,

Любоў ва ўласным пахаваўшы лоне?

Ты адлюстровак матчыным вачам,

Яе прадвесні успамін дзівосны.

Ты ўцеху знойдзеш некалі і сам,

Праз вокны старасці пабачыш вёсны.

Як не пакінеш памяці такой,

Ты сам памрэш і вобраз твой з табой.

О марнатраўца! Спадчыну, багацце,

Якія нам прырода ў доўг дае,

Ты безрахубна толькі можаш траціць

На асалоды ўласныя свае.

Цудоўны скнара! Для цябе пазыкі,

Дабро чужое — як уласны дар.

Калі ліхвяр хавае скарб вялікі,

Які прыбытак будзе мець ліхвяр?

Гандлюючы цяпер з самім сабою,

Сябе самога ашукаць ты рад.

А што ж, як лёс прызначанай парою

Запатрабуе справаздачу страт?!

З табою ляжа і краса таксама,

Якая б накш твой здзейсніла