Шэкспір Уільям
«Санэты»

Цягаць над некім нейкі балдахін?

Нашто для вечнасці старацца стану,

Калі яна не йдзе далей руін?

Не бачым мы, як падхалімаў зграя

У панскі кут паўзе на жываце?

І хлеб здаровы на прысмак мяняе,

Як быццам шчасце з гаркаты расце?

О, не! Дазволь твайму аддацца сэрцу,

Прымі мой бедны, але вольны дар,

Які не быў у рабскай паняверцы,

І стань яму, як я табе, ўладар.

Прэч стукачоў! Для чыстага сумлення

Не страшны ні паклёпы, ні ганенні.

Мой любы хлопчык! Ты адзін-адзіны

Кіруеш часам, лічыш нам хвіліны.

Пакуль расцеш і прыгажэеш, вяне

Тваіх прыхільнікаў замілаванне.

Калі табе ўладарніца-прырода

Не хоча даць у час наступны ходу,

Дык для таго, каб хітрасцю такою

Спыніць яго уладу над табою.

Высцерагайся ты яе усё ж ткі,

Пашкадаваўшы, пакарае жорстка:

Аддасць цябе, як толькі прыйдзе рата,

Яна без жаднай літасці ў адплату.

Красунямі не зваў ніхто чарнявых,

Хоць сапраўды яны красуні ёсць.

Каму і хто даваў на свеце права,

Каб