Шэкспір Уільям
«Санэты»

Святлом вачэй і водзіркамі іх.

Я горка плакаў на магільных плітах

Па тых усіх, чый дзень дачасна згас.

Цяпер яны прыйшлі ізноў, нібыта

На час кароткі пакідалі нас.

Як бы на схоў яны табою ўзяты,

Для сэрца мілыя, любімыя усе.

І кожны з іх, замілавання варты,

Майго кахання частачку нясе.

Як адлюстровак мною ўсіх любімых,

Ты нада мной пануеш разам з імі.

Калі навекі лягу я ў труне,

А смерць мае засыпле прахам косці,

Згадаеш ты як-небудзь пра мяне

І пачытаеш з кнігі гэтай штосьці.

Паэтаў новых, здольных прыйдзе шмат,

Званчэй іх рыфмы будуць незраўнана.

А ўсё ж тваёй я буду ўвагі варт, -

Цябе любіў сардэчна і аддана.

Скажы ўсім ім: «Калі б мой друг не згас

І за жыццём пазнаў бы ліха меней,

Не горш бы ён тварыў за многіх вас,

Не горшым быў бы ў вашым пакаленні.

Шаную вас за гучнасць вашых слоў,

Яго люблю за шчырую любоў».

Я неаднойчы бачыў, як світанне,

Пацалаваўшы верхавіны гор,

Шле пазлацістае сваё вітанне

Лугам зялёным, на блакіт азёр.