Шэкспір Уільям
«Санэты»

Хоць лётае варона ў вышыні.

Калі ты цнотай будзеш, як заўсёды,

Дык ганьба вартасці падкрэсліць лепш.

Смаўжы шукаюць чысціню і слодыч,

Таму і да цябе паўзуць найперш.

Свайго юнацтва ты мінула змусты

Або ў змаганні іх перамагла.

Не знойдзеш хусты на чужыя вусты,

Хлусню не знішчыць праўды пахвала.

Калі б табе і з хмаркай не сустрэцца,

Адна б ва ўсіх ты панавала сэрцах.

Не плач па мне ты больш хвіліны той,

Калі абвесціць сумны звон званоў,

Што я злучаюся навек з зямлёй

І ў свет ніжэйшы да чарвей пайшоў.

Не ўспамінай, чытаючы мой верш,

Руку, напісаны ён быў якой.

Любоў мая! Забытым быць мне лепш,

Чым згадкай твой нарушыць супакой.

Не хочу я, каб водгулле радкоў,

Калі з зямлёй знітуецца зямля,

Мяне нагадвала. Твая любоў

Няхай памрэ, калі пагасну я.

Не хочу я, каб да самотных слёз

Людскі прысуд і горкі здзек прынёс.

Каб свет цябе не прымушаў сказаць,

За што мяне любіла так сардэчна,

Няхай твая не заблішчыць сляза,