Шэкспір Уільям
«Санэты»

Пітвом з сірэніных пякельных слёз

Я упіваўся, мабыць, неаднойчы.

На страты мне журбу прыносіў лёс,

Над выйгрышам з арбіты лезлі вочы.

Якіх памылак не было ў той час,

Калі я чуў сябе ў вяршыні шчасця:

То, як у трасцы, жар апошні гас,

То зноў палаў агнём шалёнай страсці.

Дабра ў благім тады я не знайшоў:

Нядоля робіць добрае найлепшым.

Калі з разлукі вернецца любоў,

Яна намнога стане трывалейшай.

Так пасля страты зноў знаходзіў я

Сваё багацце большым утрая.

Твае пакуты нас ізноў з'ядналі.

Ад гора сам я гнуўся у дугу,

Бо нерваў мне са сталі не кавалі,

Іх раўнаваць да медзі не магу.

Калі твой смутак, што дала разлука,

Падобны быў ці быў такі, як мой,

Дык ведаю, з якой пякельнай мукай

Хадзіла ты сцяжынкаю сваёй.

А я, тыран твой, не знайшоў і часу,

Каб хоць узважыць зла твайго цяжар.

Нашто ж адчай над намі разаслаўся,

Закрыў журбой сваёй увесь абшар?

Я адпусціўся на ўсё благое.

Павінны ж адпушчэнне даць абое.