Шэкспір Уільям
«Санэты»

А перад ласкай змуслівых кабет

Устоіць сын кабеціны якой?

Але, на жаль, юнацкі твой запал,

Але, на жаль, юнацкі твой імпэт

Прыязні нашай літасці не даў,

А двойчы пакрышыў яе ушчэнт:

Запляміў здрадаю душу сваю

І спадабанку спакусіў маю.

Мой жаль не ў тым, што ты уладаеш ёй, -

Хоць я, прызнацца, сам люблю яе, -

А што яна ўладарыць над табой,

Разбіўшы нас, вось гэта жаль дае!

Я ўсё ж, гарэзнікі, прабачу вас:

Яе ты любіш, бо любіў мяне,

Яна ж, праводзячы з табою час,

Выказвае замілаванне мне.

Яе губляю — ты знаходцы рад,

Цябе — дарунак для яе такі ж.

А сам, пасля маіх падвойных страт,

Я змушаны падняць нялёгкі крыж.

Ёсць тут і радасць: ты — адно са мной,

Дык толькі я любімы ёй самой.

Прыемна мне, калі заплюшчу вочы,

Бо што б удзень пабачылі яны?

Цудоўны вобраз твой скрозь цемру ночы

Мне зіхатлівыя прыносяць сны.

Калі твой сцень і ноч перамагае,

Святлом барвовым разганяе змрок, -

Дык як жа