Шэкспір Уільям
«Санэты»

Ды і адтуль імкнуцца ў падарожжа,

Як пілігрымы, думкі за табой.

У дальні край, пад засцілаю ночы,

Цябе шукаючы, лятуць яны.

Хоць бачу тое, што сляпога вочы,

Але мяне мае мінаюць сны.

Да дарагога ўсюды ёсць дарога,

Рысуе мне замілавання зрок

Твой дзіўны вобраз хараства такога,

Перад якім зіхціць вясёлкай змрок.

Не маю я спакою праз каханне,

Хоць прыйдзе ноч, хоць раніца устане.

Ды як жа мне сваёй пазбыцца стомы,

Калі няма патолі мне нідзе?

За мною скруха сцежкаю знаёмай

Праз ноч у дзень, праз дзень у ноч ідзе.

Між днём і ноччу непрыязні многа,

Але і дружбы ў іх бывае шмат,

Калі нясуць мне смутак, і трывогу,

І успаміны незваротных страт.

Каб ублагаць і улагодзіць золак,

Кажу, што ты зіхціш яго красой.

Калі няма у ночы ясных зорак,

Кажу, што ты святліш яе сабой.

Але штодня цяжэй мая пакута,

Але штоночна мой гарчэе смутак.

Зняслаўлены людской няпраўдай, лёсам,

У неба шлю я смутак горкі мой.

Але мой