Шэкспір Уільям
«Санэты»

А сапраўды — пякельніца, як ноч.

Якія вочы мне дало каханне,

Як праўду блытае з хлуснёй пагляд!

Ці, можа, розуму прыйшло згасанне

І ён у блытаніне вінават?

Калі ўсё добра, што ім даспадобы,

Чаму ж не згодны свет і людзі з тым?

А калі не, дык ці не лепш было бы

Прызнаць, што праўды ў іх няма зусім?

І што б сказалі вочы аб прыгожым,

Калі сляза бяссоння крые зрок?

Нам сонца нават пасвяціць не можа,

Калі на небе покрыва з аблок.

Любоў сумысля слёзы шле на вочы:

Схаваць за імі ўсе заганы хоча.

Як можаш ты, гарэзніца, сказаць,

Што я цябе нібыта не люблю,

Калі з табой выходжу ваяваць

Я на істоту ўласную сваю?

Ці сябраваў я з ворагам тваім?

Ці заляцаўся да тваіх ліхіх?

Калі ж глядзела поглядам благім,

Ці не сустрэў яго мой сціплы ўздых?

Ці ёсць што-небудзь вартае ў мяне,

Чаго б да ног тваіх я не сіхіліў?

Як твой загад з-пад веек мільгане,

Хіба яго не выканаў калі?