Шэкспір Уільям
«Санэты»

Натхнення я не маю ад красы,

Якая звонку ўся нафарбавана,

Хоць многія раўнуюць галасы

Яе да неба, сонца, акіяна.

Успомніць можна перлы ўсёй зямлі

Ці параўнаць да месяца, да зорак.

І кветкі, што з-пад снегу расцвілі,

Да вершаваных прыплясці гаворак.

Але не ў гэтым праўда прадвякоў,

І хараство не толькі ў зорнай шаце, -

Мая каханая, мая любоў

Прыгожа так, як роджаны ад маці.

Лепш пра любоў сказаць бы я не мог,

Мая любоў — для сэрца, не на торг.

Не давядзе мне люстра, што стары я,

Пакуль тваё юнацтва не міне.

Калі цябе час зморшчкамі ускрые,

Тады скажу: «Пара памерці мне!»

Краса твая мне апранае сэрца,

Яно жыве ў тваіх грудзях даўно.

І кожнае з падвойнай сілай б'ецца,

Яны хоць паасобна — як адно.

Мая любоў! Так многа ў свеце злога,

Высцерагайся ж пільна ты бяды!

Як маці сына пестуе малога,

Цябе я буду даглядаць заўжды.

Два сэрцы нашы маюць лёс адзіны:

Жыццё і смерць іх да адной хвіліны.