Шэкспір Уільям
«Санэты»

Пішу аднолькава заўсёды я,

Ў старым адзенні ўсе мае лятункі.

У вершах словы — як пячаць мая:

Без подпісу мае пазнаюць думкі.

А ўсё таму, што я пішу ізноў,

Мая любоў, з твайго усё натхнення.

Якіх бы слоў сардэчных ні знайшоў, -

Не зменіць думкі новае адзенне.

Нам так і сонца: штодня маладое,

Хоць з прадвякоў яно адно і тое.

Пакажа люстра, як краса знікае,

Гадзіннік плынь імклівую хвілін.

А гэта белая старонка мае,

Як скарб, усё, што ў першым і другім.

Нам нагадаюць зморшчкі ў шкле люстраным

Дарогу, што на могілкі вядзе.

А стрэлкі часу — як бесперастанна

Ён па-зладейску ў нябыт ідзе.

Каб думак шчырых не згубіла памяць,

Ты запішы, і я іх запішу.

Як дзеці родныя, яны устануць,

Нам дапамогуць лепш пазнаць душу.

З старонкі кожнай скарб нам прамяніцца,

А ў кнізе добрай — цэлая скарбніца.

Цябе так часта я у вершах клікаў,

Твой вобраз так мне добра дапамог,

Што спевакоў другіх кагал вялікі

Пачаў цябе ўслаўляць, як толькі мог.