Шэкспір Уільям
«Санэты»

Апошні розум страціць, хто хоць зерне

Спакуслівай прынады той глыне.

Як утрапёная да мэты мкнецца

І мэтай служыць для людзей сама.

У пошуках прываблівай здаецца,

У адшуканай — радасці няма.

Ніхто ж не адмаўляецца ад раю,

Цераз які у пекла ён трапляе!

Да зорах не падобны любай вочы,

Каралі — шмат за вусны чырваней,

Не златакосая — пад колер ночы,

А снег — бялей смугі яе грудзей.

Не параўнаць яе да руж дамаскіх, -

Бяднейшы колер твару, на руках,

І больш прыемны водар маюць краскі,

Чым ад яе духмяных вуснаў пах.

Люблю я вельмі слухаць голас мілай,

Ды ўцехі больш мне музыка нясе.

Не знаю, як багіня дзе хадзіла,

Яна ж звычайна ходзіць, як усе.

І ўсё ж, клянуся, над яе на свеце

Не адшукаеце нідзе кабецін!

Ты, як красуні ў нашым свеце ўсе,

Ўладарнасцю сваёй тырану роўна.

Ты ведаеш, што я ў тваёй красе

Найдаражэйшы бачу скарб цудоўны.

Няхай гавораць, што смуглявасць шчок

Не створана для палкага кахання.