Шэкспір Уільям
«Санэты»

Ў тваім абліччы зімным, хоць і ветлым, -

Няхай мне горна будзе аднаму

Ў свядомасці, што я цябе не варты.

Супроць сябе руку я падніму

За праўду тую, што табою ўзнята.

Калі я права на каханне страціў,

Павінен з тым пазбыцца ўсіх багаццяў.

Як цяжка падарожнічаць, калі

Не дакляруе радасці мне гэта.

І колькі б так я ні праехаў міль, -

Мяне ад шчасця аддаляе мэта.

Мой конь, стаміўшыся маёй бядой,

Ідзе павольна, ледзьве суне ногі,

Нібыта чуе, што перада мной

Няма нічога, апрача трывогі.

На шпоры нават не зважае ён,

А часам толькі уздыхне ад гора.

Мне больш балюча слухаць конскі стогн,

Чымся яму прымаць удары шпораў.

Далей яшчэ цяжэй ад горкіх дум:

Пакінуў радасць, а шукаю сум.

Прабачыў я маркотнага каня.

Каню павольнасць дараваў яго.

Бо сапраўды навошта мне гання,

Калі ад друга еду я свайго?

Але які пачуе ён дакор,

Калі вяртацца будзе так у двор?!

Хоць засядланым быў бы сам віхор,

І той пазнаў бы смак сталёвых шпор!