Шэкспір Уільям
«Санэты»

І ўсё ж, — ні ўсім пяці ім не ўдаецца,

Ні паасобна — сэрца ўгаварыць,

Каб назусім адмовілася сэрца

Табе служыць, тваім падданым быць.

Пакута мне прыносіць і уцеху:

Караеш ты, і ты ж наўчыла грэху!

Любоў — мой грэх, народжаны красою,

Ў абузу нас і завяла яна.

Ты параўнай маю віну з тваёю:

І у мяне, і у цябе — адна.

З тваіх бы вуснаў чуць дакор не варта,

Бо цноту ганьбілі яны ўвесь час.

Я сам у рабаўніцтве вінаваты:

Чужыя ложкі правяраў не раз.

Ніхто майго кахання не асудзіць,

Як і тваіх, што ёсць і што былі.

Спагаду ў сэрцы ты пасей, каб людзі

Маглі з яе расчуліцца калі.

Здараецца і так на нашым свеце:

Як ты свяціла, так табе пасвецяць.

Ты толькі глянь, як гаспадыня-маці,

Дзіця ссадзіўшы, ловіць певунка.

Уся яе увага на курчаці,

Паветра мацае ўвесь час рука.

Зірні, як плача беднае дзіцятка

Па той, што занята зусім другім.

Увесь свой спрыт і сілу без астатку

Яна кладзе у паляванні тым.

І ты