Шэкспір Уільям
«Санэты»

Дае усмак нацешыцца і сэрца.

Ці так, ці накш — а ўсё ж ткі ты пры мне

І летуценнямі, і сам сабою.

Далей маіх ты думак не сягнеш,

Я з імі заўсягды, яны — з табою.

Заснеш — твой вобраз з'явіцца у сне,

Абудзіць думкі, сэрца схамяне.

Як пільна я, выходзячы ў дарогу,

Паабмыкаў драбніцы ўсе свае,

Каб захаваць ад злосніка ліхога

І скарыстаць пасля да аднае.

Цябе ж, мой скарб найдаражэйшы самы,

Што за усе багацці мне мілей,

Мая ты радасць і журба таксама,

Украсці можа першы ліхадзей.

Ні ў якіх сховах не замкнуў цябе я,

Апроч таго, ў якім цябе няма.

Схоў — сэрца шчырае, куды з надзеяй

Прыйсці і выйсці можаш ты сама.

Але, баюся, быўшы нават праўдай,

Табой спакушаны цябе украў бы.

У часе тым, — каб лепш ён не прыйшоў! -

Калі асудзіш ты мае заганы

І, спанявераны ў сваю любоў,

Мяне пазбавіш жаднае пашаны;

Калі мінеш, нібы чужы, мяне,

Ледзь кінуўшы сваім паглядам светлым,

І след кахання больш не мільгане