Шэкспір Уільям
«Санэты»

17

Паверыць хто ў наступным часе мне,

Калі цябе ў сваім праслаўлю вершы?

Само жыццё схавана у труне,

А верш ці можа за жыццё быць лепшым?

Каб я спрамог малюнак даць красы,

Даць вобраз твой з усёю пекнатою,

Наступны век сказаў бы: «Во хлусы!

На небе можа толькі быць такое!»

І як смяяліся б тады яны

З мяне і з аркуша рудой паперы.

Для іх старыя ўсе — балбатуны,

Якія хлусяць без ніякай меры.

Але каб сын твой быў дасюль жывым,

Ты б двойчы жыў: у вершы раз і ў ім.

Я з летнім днём цябе не параўнаю,

Мілей, вышэй ты хараством сваім.

Суровы вецер крышыць кветкі мая,

І лета борзда коціцца за ім.

То з неба Вока паліць нас зацята,

То знікне так, што не відаць нідзе.

Прыгожага бывае малавата,

Дзе выпадковасць нашы дні вядзе.

Тваё ж не зменіцца ніколі лета,

І смерць не зможа пахваліцца тым,

Што ты забраны назусім са свету:

Знайшоў бяссмерце ў вершы ты маім.

Ты будзеш жыць, аж покуль будуць людзі,

І будуць вочы бачыць, дыхаць грудзі.