Шэкспір Уільям
«Санэты»

Каб ты надумала зачараваць іх!

Так не рабі! Ты так любіма мной,

Што й гонар твой я падзялю з табой.

Якой зімой здаваўся мне той час,

Пакуль цябе не бачыў я, мой дружа:

І Дзед Мароз хадзіў навокал нас,

І дні і ночы ускрывала сцюжа.

А сапраўды, было каля жніва,

Калі свой плён ледзь восень паднімае,

Нібыта тая сумная ўдава,

Што ад вясны цяжар вялікі мае.

Ды для мяне патомства ўсё яе

Здавалася сям'ёй асірацелай,

Дзе ты — мне там і лета настае,

Цябе няма — і птушка б не запела.

Калі ж пачне — то цыркне, то замоўкне,

Ад песень тых і ліст на дрэвах жоўкне.

Вясной мы разышліся, ў той пары,

Калі з'явіўся красавік вясёлы,

Калі і ён, і бог Сатурн стары

З вясной спявалі і вадзілі кола.

Ні птушак спеў, ні водар веснавой,

Найлепшай самай, зіхатлівай краскі

Не ўзялі ўсё ж ткі ўлады нада мной,

Не памаглі ствараць і баяць казкі.

Не захапляў мяне ружовы цвет,

Не мілаваўся я лілейным цветам, -