Шэкспір Уільям
«Санэты»

Я і такое бачыў, як раптоўна,

Аддаўшыся самохаць волі хмар,

Ішоў на захад уладар чароўны,

Схаваўшы сплямлены, як катам, твар.

Так і маё ўзыходзіла свяціла,

Пазалаціўшы мой шчаслівы час.

Так і маё нядоўга мне свяціла,

З ім час шчаслівага кахання згас.

Калі на небе сонца мае плямы,

Чаму ж не быць ім у зямных таксама?

Ты мне цудоўны дзень дакляравала,

Каб без плашча ў дарогу я пайшоў.

І ты ж дазволіла, каб хмар навала

Мяне дагнала, твой зацьміўшы схоў.

І што з таго, што дождж утаймаваны,

Табой абсушан збіты бурай твар?

Ці ж то бальзам, што звонку гоіць раны,

А ў асяродку не спыняе жар?

Твая спагада не ўтаймуе сэрца,

Ад смутку зелля мне не прынясе.

Ўсё той жа крыж пакуты застанецца,

А ў сэрцы крыўды застануцца ўсе.

Але ты плачаш. Перлы шчырых слёз

На выкуп крыўд усіх мне лёс прынёс.

Ты не сумуй! Усюды хібы ёсць:

На ружах дзіды, твань на дне крыніцы,

Чарвяк нікчэмны блоціць прыгажосць,

А сонца ценем месяца