Шэкспір Уільям
«Санэты»

Лепш быць благім, чым, не бываўшы ім,

Цярпець бязвінна ўсякія напасці.

Няма ніякай радасці і ў тым,

Калі нам нехта вызначае шчасце.

Як можа чый разбэшчаны пагляд

Мной кіраваць, маёй крывёй імпэтнай?

Я грэшны? — Так! Але грашней наўрад,

Чым вы, шпікі, з сваёю апраметнай!

Я — гэта я. А вы учынак мой

Сваёю мерай мерыце старанна.

Калі суддзя — гарбун, дык за суддзёй,

З свайго жадання, я гарбатым стану?!

І не кажыце, што на свеце ўсім

Нікога добрага няма зусім!

Навошта мне дарунак твой — табліцы?

Нататкі ўсе у памяці маёй.

І так запісаны, што ім скрышыцца

Прыйшлося б толькі разам з галавой.

Ты будзеш жыць аж да тае часіны,

Пакуль дарэшты знішчыцца, на тло

Усё, што да цудоўных успамінаў

Скарбніцаю надзейнаю было.

Калі нататкам шчырага кахання

Такія сховы давялося мець,

Няхай лепш некаму дарункам стане

Табліц халодных мармур або медзь.

Хто хоча мець для памяці дарункі,

Не верыць той у моц уласнай думкі.